Ik huppelde vroeger als kind door het gras. De grond onder mijn voeten, altijd op blote voeten, de warmte van de zon op mijn gezicht. Heerlijk vond ik dat en wat voelde ik me vrij. In mezelf en de natuur.
Toen gebeurde het leven. In de steek gelaten worden, misbruik, mezelf alleen voelen, het gevoel hebben alles alleen te moeten doen… je kent het vast wel. Ik leerde allerlei lessen om weer terug te keren naar mezelf toe, voor een stevige eigen bodem onder mijn voeten.
Fast forward naar 2024
Ik hoor in mezelf “It’s time” en ik zie mezelf achterover leunen op mijn stoel. Ik herken een patroon van wat zich herhaald heeft het afgelopen jaar en stap voor stap minder wordt. Ik ben me er bewust van, en ook bewust van het feit dat ik geen stappen kan over slaan. Dit gaat in fases. Maar nu is het tijd voor het laatste stuk. En dat is even een overgave in mezelf.
Dat voelt heel rustig, maar ook spannend. Mijn lichaam heeft er op verschillende manieren op gereageerd het afgelopen jaar. In zoveel triggers, in overlevingstand. En keer op keer was ik er voor mezelf om voor mezelf te zorgen, zodat ik me weer veilig kon voelen en mijn lichaam kon ontspannen.
Voordat ik op dit punt kwam, waren er andere patronen die zichtbaar werden. Een gat in mezelf wat mocht helen, bepaalde grenzen die ik moest stellen. Om zo stap voor stap op dit punt te komen en te horen “It’s time”.
Klinkt misschien logisch, maar onderschat niet dat dit bijvoorbeeld een proces is wat nu een jaar bezig is en zich stap voor stap ontvouwt om te helen en op te lossen. Dit bracht me meer bij mezelf dan ooit, geheeld en zo stevig op mijn eigen benen.
En nu ben ik weer lekker huppelend in mezelf, zoals toen ik klein was, en zo ook Sam. Door mijn transformaties kan ik dit delen met hem, zodat hij zijn eigen bodem behoudt en zijn eigen bodem kan ontwikkelen zoals hij het wil.
Mijn bodem en zijn bodem, samen sterk ♥
Welke patronen herken jij bij jezelf?
- Je doet zo hard je best en loopt jezelf voorbij, doodmoe ben je, maar ja als jij niks doet dan wordt er niks gedaan, denk je. Je gaat dus maar door, nog even de keuken opruimen, nog even de kinderkamers poetsen, oh ja dan heb je de hond nog, je werk en oh shit help, wanneer heb je even 10 minuten voor jezelf?
- Je gaat tekeer tegen je kind. Je denkt bij jezelf, shit hoe reflecteer ik dit nu weer terug naar mezelf? Je wilt niet hetzelfde doen als jouw ouders vroeger. Maar hoe kan dat anders. Je voelt je alleen in huis. Elke keer wanneer het drukker is en je moe bent, komt dit zelfde riedeltje naar boven.
- Wanneer je kind een probleem heeft, los je het op, je staat gelijk aan en klaar om te gaan. Op je werk hetzelfde en wanneer er wat met je man is sta je klaar, maar eigenlijk voel je je diep van binnen alleen, want wie zorgt er eens voor jou. En wanneer jij dan ziek bent dan loopt alles ook nog door zonder jou. Hm waarom werk je dan zo hard? Dat doet pijn want ook zonder jou gaat de wereld door. Wie ben je eigenlijk zonder dat jij altijd de oplosser bent?
Patronen
Welke gebeurtenissen ontstaan nou altijd bij jou, komen altijd terug en laten een gevoel achter van eenzaamheid omdat je alles alleen moet doen?
Kun jij daarna zelf reflecteren wat jouw bijdrage is in dit patroon, of krijgt de ander altijd de schuld? Ik denk dat je wel zo ver bent om te zien dat er iets in jou zit waardoor jij herhaalt.
Herhaling is herkenbaar, maar niet perse de juiste weg
We herhalen wat bekend is. Onze ego/mind (is niet slecht, is om te overleven) is gemaakt om te overleven. Het zal kiezen wat bekend is over iets wat nieuw en gezonder is. Daarom is het belangrijk dat je vanuit je gevoel richting je hoofd beweegt in plaats van uit de gedachtes die je oppikt en daar actie op neemt. Wanneer je bewust bent van een patroon heb je stap 1 al gemaakt en kun je veranderen!
Hoe je weet dat het je gevoel is
Hoe je dat weet, is omdat wanneer je keuzes probeert te maken vanuit je hoofd het nooit helemaal helder wordt. Je blijft het herhalen in je hoofd en controle te houden maar het blijft onrustig en chaotisch.
Wanneer je gaat voelen, dan zal je een bepaalde rust en stilte ontmoeten. Deze zal er zijn elke keer dat je voelt. Dit gevoel vraagt ook niet om herhaling, maar je ervaart dat het klopt in jezelf.
Daar zit wel wat oefening in, voordat je herkent wanneer je hoofd aan de leiding is, of je hart.
Doe daarom deze oefening:
- Wat herhaalt zich keer op keer in jouw leven?
- Wat voor gevoel geeft deze ervaring?
- Wat zegt dat gevoel over jou?
- Wat heb je onder dat gevoel werkelijk nodig?
- Geef dat aan jezelf!
Ik wens jou een stevige bodem die helemaal van jou is en dat je die kunt delen met je kinderen, partner en dierbare mensen om jou heen!
Liefs,
Yvonne van Alphen
